Choroba Parkinsona jest chorobą dotykającą osób w wieku podeszłym. Pierwsze objawy występują między 50. a 60. rokiem życia. Natomiast po 65. roku życia cierpi na nią ok. 1% populacji. Chorobę tą cechuje zwyrodnienie komórek nerwowych wytwarzających dopaminę oraz zmniejszenie ilości neuronów, co także przekłada się na zmniejszenie stężenia dopaminy.
Dopamina – neuroprzekaźnik, który odpowiada za napięcie mięśni i odpowiednią koordynację ruchową.
Jak objawia się choroba Parkinsona?
Ważne jest obserwowanie zachowania osób starszych, gdyż leczenie musi być dostosowane indywidualnie do występujących objawów klinicznych. Do najczęstszych objawów choroby należą:
• drżenie spoczynkowe dłoni,
• wzmożone napięcie mięśni, w tym osłabiona mimika twarzy,
• spowolnienie i zubożenie ruchów oraz trudności z wykonywaniem ruchów precyzyjnych,
• drobne kroki, tzw. chód szurający, brak balansowania kończyn górnych podczas chodzenia oraz trudności w rozpoczęciu chodu,
• przodopochylenie tułowia oraz tendencja do upadku w różnych kierunkach (do przodu, do tyłu oraz do boku),
• niewyraźna, cicha mowa,
• zmiana charakteru pisma, coraz mniejsze litery,
• rzadkie mruganie,
• osłabiona pamięć,
• nadmierny ślinotok, łojotok, napadowe pocenie się,
• zaparcia - z powodu uszkodzenia nerwów wpływających na czynność mięśni okrężnicy,
• zaburzenia w oddawaniu i nietrzymanie moczu,
• łojotok skóry głowy, twarzy i szyi,
• wychudzenie.
Dieta w chorobie Parkinsona
Leczenie dietetyczne jest istotne, gdyż wyraźnie poprawia samopoczucie chorego, niwelując zaparcia, ślinotok, nadmierne pocenie się, niedociśnienie tętnicze, a także eliminuje zaburzenia w oddawaniu moczu. Dieta w chorobie Parkinsona może znacząco wpłynąć na stan pacjenta.
Podobnie jak w innych chorobach o podłożu neurologicznym należy zwracać szczególną uwagę na kaloryczność diety. Często pacjenci wymagają zwiększenia podaży energii, szczególnie gdy występują zaburzenia ruchowe, aby zapobiec niedożywieniu. W przypadku chorych z niedowagą konieczne jest także zwiększenie ilości spożywanych węglowodanów oraz wielonienasyconych kwasów tłuszczowych.
Wchłanianie lewodopy - wspomóż je dietą
Chorzy najczęściej leczeni są preparatami lewodopy, czyli naturalnego aminokwasu będącego biologicznie aktywną formą dopaminy. Wymaga to ścisłego kontrolowania diety, która polega na zmniejszeniu ilości spożywanego białka do 0,8 g/kg masy ciała. Jego nadmierna ilość utrudnia lewodopie dotarcie do mózgu, gdyż musi ona rywalizować z innymi aminokwasami obojętnymi takimi jak leucyna, walina, tryptofan itd. Na zmniejszenie stężenia aminokwasów obojętnych wpływa natomiast dieta obfitująca w węglowodany, gdyż stymuluje to do zwiększonego wydzielania insuliny.
Uwaga!
Jeśli chory jest oporny na leczenie lewodopą, ogranicza się ilość białka do 10% rekomendowanej ilości, z wyjątkiem posiłku wieczornego.
Co trzeba wiedzieć, stosując lewodopę?
• Należy zachować półgodzinny odstęp między zażyciem leku a posiłkiem.
• Należy unikać produktów zawierających pieprz metystynowy.
• Należy stosować dietę bogatobłonnikową, gdyż poprawia działanie leku.
• Należy ograniczyć spożycie bobu, podwyższa on stężenie leku.
Zobacz też: Dieta lekkostrawna zalecana dla osób starszych
