Za mną 80 lat życia - lat lepszych i gorszych, lat zmagań z problemami i lat wielu radości - jak u każdego z nas. I rok ubiegły, kiedy to los okrutnie zakpił ze mnie, każąc mi podjąć dramatyczną decyzję… - tak zaczyna się książka mojego taty.
„Marzenie o Szeherezadzie”, bo tak brzmi jej tytuł, to przede wszystkim wspomnienie lat spędzonych w dalekim kraju, gdzie według legendy, dawno temu iracka księżniczka snuła swą opowieść przez tysiąc i jedną noc.
Książka ta pewnie nigdy by nie powstała, gdyby nie choroba, która dopadła tatę i decyzja, którą musiał podjąć – zgoda na amputację nogi. To coś niewyobrażalnego - człowiek dostaje skierowanie do szpitala z nadzieją wyleczenia, a po kilku dniach zostaje wypisany do domu jako inwalida.
Wali się wszystko - dotychczasowe życie, codzienne rytuały, plany i cele jeszcze niezrealizowane. Zaczyna się nowy rytm dnia, zależność od bliskich, wątpliwości i chwile załamania. Tak trudno pogodzić się z nową sytuacją, ze świadomością, że już nic nie będzie tak samo jak dotychczas.
Trzeba od nowa uczyć się podstawowych czynności, przyzwyczajać do wózka, a potem, już z protezą nogi, pokonywać centymetry mieszkalnej przestrzeni. Wszystko to niełatwe, tym bardziej, że nie jest się już młodym, że ciąży wiek i postura.
Pisanie książki to swego rodzaju terapia. Można oderwać myśli sięgając w głąb pamięci aby odtworzyć wydarzenia sprzed lat. Jest zajęcie i satysfakcja, że kiedyś prawnuki może sięgną po książkę i poznają historię swego antenata.
Od dramatycznego wydarzenia minęły prawie dwa lata. Wszyscy pogodziliśmy się z nową sytuacją. Życie toczy się dalej, a ja cieszę się, że wciąż mam oboje rodziców.
„Marzenie o Szeherezadzie”, bo tak brzmi jej tytuł, to przede wszystkim wspomnienie lat spędzonych w dalekim kraju, gdzie według legendy, dawno temu iracka księżniczka snuła swą opowieść przez tysiąc i jedną noc.
Książka ta pewnie nigdy by nie powstała, gdyby nie choroba, która dopadła tatę i decyzja, którą musiał podjąć – zgoda na amputację nogi. To coś niewyobrażalnego - człowiek dostaje skierowanie do szpitala z nadzieją wyleczenia, a po kilku dniach zostaje wypisany do domu jako inwalida.
Wali się wszystko - dotychczasowe życie, codzienne rytuały, plany i cele jeszcze niezrealizowane. Zaczyna się nowy rytm dnia, zależność od bliskich, wątpliwości i chwile załamania. Tak trudno pogodzić się z nową sytuacją, ze świadomością, że już nic nie będzie tak samo jak dotychczas.
Trzeba od nowa uczyć się podstawowych czynności, przyzwyczajać do wózka, a potem, już z protezą nogi, pokonywać centymetry mieszkalnej przestrzeni. Wszystko to niełatwe, tym bardziej, że nie jest się już młodym, że ciąży wiek i postura.
Pisanie książki to swego rodzaju terapia. Można oderwać myśli sięgając w głąb pamięci aby odtworzyć wydarzenia sprzed lat. Jest zajęcie i satysfakcja, że kiedyś prawnuki może sięgną po książkę i poznają historię swego antenata.
Od dramatycznego wydarzenia minęły prawie dwa lata. Wszyscy pogodziliśmy się z nową sytuacją. Życie toczy się dalej, a ja cieszę się, że wciąż mam oboje rodziców.
Oceń artykuł
(liczba ocen 0)
Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!
